Lwowianin, prawdopodobnie pochodzenia angielskiego, po studiach w Akademii Krakowskiej przybył do Zamościa, obejmując katedrę wymowy, po 16 latach został profesorem filozofii moralnej. Był doktorem filozofii (Kraków) i prawa (Zamość). Zmarł, pełniąc po raz trzeci urząd rektora. Pozostawił rękopisy z wykładami. Wydał 3-krotnie Gramatykę J. Ursinusa. Był autorem ponad 20 panegiryków. Wygłaszał mowy przy położeniu kamienia węgielnego pod gmach Akademii i na pogrzebie II ordynata. Cieszył się wielkim autorytetem nie tylko jako nauczyciel akademicki, ale również patrycjusz i rajca miejski.
W 1635 nabył kamienicę rynkową (nr 4) zwaną odtąd Abrekowską. Ożeniony z Dorotą z d. Mor, Szkotką (? - 1678), mieli córkę Mariannę (żona rektora A. Krobskiego), synów, profesorów Akademii -  Andrzej Abrek i Jan Abrek.