Ur. w Zabłotni k. Grodziska. Jako ochotnik wyzwalał Lublin, od 1923 w 2 p.s.k., podoficer zawodowy, dowódca szwadronu ckm. W 1939 jako st. Wachmistrz 2 p.s.k. z Hrubieszowa walczył w słynnej ostatniej bitwie kawalerii pod Mokrą. Dowodził plutonem p.panc. działek, który zniszczył 12 czołgów, za co odznaczony został krzyżem srebrnym Virtuti Militari (przyznany przez gen. Rommla, wręczony w 1966), zbiegł z niewoli niemieckiej. W wojsku służył 22 lata, 3 miesiące i 23 dni. W 1950 przeniesiony do rezerwy jako kapitan. Po wojnie zamieszkał w Zamościu, pracował w hurtowni "Centrogalu". Był działaczem LOK. Popularny był - ze względu na postawę i eleganckie maniery - jako "hrabia Boniecki". Rzeczywistym hrabią był Kazimierz Boniecki (1900-1973) h. Bończa, niegdyś pracujący u Zamoyskich, przez przyjaciół zwany "Kazubkiem", brydżysta). Siwy, o charakterystycznej drobnej sylwetce należał m.in. do grona bywalców "Ratuszowej". Jego brat był kapitanem w szwadronie przybocznym Piłsudskiego. Mieszkał przy ul. Zacisze. Spoczywa na zamojskim cmentarzu (A).