Historycznie, przez 3 wieki pomieszczenia ogrzewane były piecami. W 2020 w gmachu Akademii odkryto piece do których dostęp (podkładanie drewna, wybieranie popiołu) był od strony korytarza, by nie śmiecić w salach. W opisach urzędowych domów z okresu staropolskiego spotyka się piece kaflowe, wyłącznie białe i ...zielone, w kamienicy przy ul. Ormiańskiej znajdujemy piec z orłami i piec z gryfami.
Pierwsze znane, współczesne ogrzewanie parowe zainstalowano w Domu Centralnym, założyła je firma Drzewiecki i Jeziorański, z uwagi na niewielkie podwórze drewno opałowe zastąpiono węglem (w 1912 z Rejowca furmankami przywieziono 9,7 tys. pudów).
W 1962 na Starym Mieście było 1200 kominów, tylko 705 było w dobrym stanie. W 1967 Starówkę ogrzewały w 90% piece kaflowe, a ponadto 14 małych indywidualnych kotłowni, w całym mieście łącznie 67 kotłowni. 14 XII 1968 uruchomiono kotłownię mocy 5 Gcal. przy ul. Peowiaków (obok cmentarza), w 1979 przy ul. Kilińskiego (20 Gcal), a w 1980-98 przy ZOO. Wydajność w 1985 - 45 Gcal (2 kotły, niedobór 16 Gcal), łączna wydajność rejonowych i lokalnych źródeł w 1998 wynosiła 170 Gcal.
Od 1975 centralne ogrzewanie jest na Starówce. W 1973 było 10 kotłowni, 1975 - 7 osiedlowych i 8 lokalnych, 1977 - odpowiednio 5 i 5, 1983 - odpowiednio 6 i 8 lokalnych, 1986 - odpowiednio 9 i 7, 1989 - 12, ponadto duża liczba małych (1985 - 150). W 1960 centralne ogrzewanie posiadało 6% mieszkań, 1985 - 70%, 2016 - 93,5%. Długość sieci c.o. 1973 - 7,3 km (119 budynków), 1975  14,1, 1977 - 14,5 km, 1985 - 24,8 km.
W 1986 uruchomiono ciepłownię "Szopinek" (osobne hasło). W 1984 powstało Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej, któremu w 1990 podlegały 3 kotłownie rejonowe i 9 lokalnych, a w mieście było 40 km sieci o wysokich parametrach i 80 węzłów (wymiennikowni). W 1975 ogrzewały 234 tys. m2 mieszkań, w 1983 - 389, 1986 - 476 (236 woda ciepła), 1988 - 548 (woda ciepła 150), 1989 - 548 (308 woda ciepła).
W 1992 podstawowymi źródłami ciepła był "Szopinek", oraz kotłownie rejonowe: przy ul. Kilińskiego (34,8 Gcal), Peowiaków (17,4), Dzieci Zamojszczyzny (6,6), a ponadto kotłownia przemysłowa ZFM (23,3) i 6 mniejszych. W 1995 było w mieście 78 jednostek wytwarzających ciepło, a 5 największych, profesjonalnych kotłowni uzyskiwało 210 Gcal ciepła. W 1997 "centralne" ciepło dostarczano do ok. 700 budynków (112,8 MW, ulatniało się 9 MW).
Po odłączeniu jednostek terenowych (1992-96), WPEC skomunalizowano i 18 III 1996 powstało Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej sp. z o.o. (80% WPEC, prezes Andrzej Małek), w 1998 pod względem przychodu V-te przedsiębiorstwo w mieście (205 osób, 2003 - 106). Właścicielem ciepłowni "Szopinek" jest jednak PW "Atex", odsprzedający ciepło PEC-owi. PEC zakupił w 2003 również własne źródła ciepła - kotłownie K-18 przy ul. Kilińskiego (58 Gcal - było jednak droższe niż z Szopinka). Od 2003 większość udziałów w PEC posiada firma "Praterm" z Warszawy, od 2005 również w "Atexie". Z 26 II 2010 PEC zmienił nazwę na "DALKIA" sp. z o.o. Od 2003 prezes Roman Trześniowski. Osobne hasło: Energia słoneczna.
W 2019 wymieniono 52 stare piece węglowe na gazowe. W 2010-20, wskutek termomodernizacji w spółdzielni  J. Zamoyskiego zużycie energii zmniejszyło się z 127 tys. do 79 tys. GJ. W 2020  w mieście 40% ciepła pochodziło z sieci ciepłowniczej, 44% z węgla i ekogroszku i 15% z gazu.