Ur. w Żabczu k. Hrubieszowa, w 1905 ukończył progimnazjum w Zamościu. Po święceniach (1911) i pracy w 4 parafiach (w Łukowie, Czemiernikach, Sitańcu, Tarnogórze). W Zamościu przebywał w 1917-28, jako wikary, rektor kościoła św. Mikołaja (od 1918) i prefekt średnich szkół zamojskich, niezwykle czynny działacz patriotyczny, społeczny i gospodarczy. 2 XI 1918 na jego ręce złożył Zamość przysięgę na wierność Polsce, był wówczas przewodniczącym Straży Obywatelskiej i czł. Komitetu Powiatowego, który przejął władzę w ręce polskie. Był w komisji miasta, która udała się do Lublina w sprawie utworzenia uniwersytetu w Zamościu. W 1919 i 1921 kandydował do Sejmu, w 1920 poszedł na front jako ochotnik - kapelan na czele zamojskich gimnazjalistów.
Założył warsztaty rzemiosł dla dzieci ulicy, przekształcone potem w szkołę rzemieślniczo-przemysłową (dyrektor), przekazaną później Ordynacji i Stow. Robotników i Rzemieślników Chrześcijańskich (patron). Był prezesem Powiatowej Rady Opiekuńczej, prezesem straży pożarnej, działaczem PTK i Macierzy Szkolnej, radnym miejskim (sekretarzem RM i delegatem Rady do Sejmiku), kandydował do Sejmu (1922). Po wojnie zajął się opieką nad opuszczonymi dziećmi i sierotami (zorganizował schronisko). Obok ochronki dla dzieci kierował także domem starców i kalek. Kuratorium powołało go do Komisji egzaminacyjnej dla nauczycieli. Sprawdził się jako inwestor budowlany (przebudowa cerkwi na kościół, urządzenie bursy). Był też właścicielem kina. Uczestniczył w liczonych okolicznościowych komitetach, podczas uroczystości występując jako "etatowy", płomienny mówca (pierwszy wówczas kaznodzieja zamojski). Należał do powstałego w 1922 Koła Pracy Społecznej, w swoim mieszkaniu organizował często zebrania. W opinii Z. Klukowskiego - bardzo sympatyczny, inteligentny ksiądz, wszystkie jego wystąpienia nacechowane były dużą dozą patriotyzmu. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Po wyjeździe z Zamościa w 1928 był proboszczem i dziekanem lubartowskim,  a 1931 janowskim (na pocz. l. 50. usunięty ze stanowiska), od 1956 lubelskim w kościele św Pawła. W 1942 został kanonikiem, w 1950 kustoszem Kolegiaty, a 26 X 1952 XXVI infułatem zamojskim. W 1956 przez miesiąc mieszkał w Zamościu (formalnie zameldowany 26 X - 26 XI w infułatce). Mimo "zaocznych" rządów wykazał się dużą aktywnością (nowy strój kanonicki, inicjacja badań historycznych, zajęcie się archiwum). Zm. 21 IV Lublinie.