Powstała w 1846 z inicjatywy inicjatywy H. Neumanowicza, założona przez 14 rodzin postępowych, bogatszych Żydów zamojskich (ok. 100 osób). Wydzierżawiono od ordynacji 592 morgi (blisko 330 ha), płacąc za morg rocznie 4-5 zł. 65 morgów wykupił i osiadł tam z rodziną Salomon Ettinger, który zarządzał kolonią, oraz Josef Herszko, Józef i Hersz Kahan, Dawid Engelsberg, Moszko Hertz, Judko Sorel, F. Szyffer i inni. Osadnicy otrzymali oprócz ziemi, 4-6 pokojowe budowane pod rząd domy. Mieszkańcy uzyskali od rządu, by przyciągnąć Żydów do pracy na roli, zwolnienie z podatków i nie podlegali służbie wojskowej.
Przejęci ideą oświeceniowego fizjokratyzmu, sielankową wizją obrazów wiejskiego życia zagospodarowali zapuszczone odłogi. Ciężkie warunki arendy, posuchy i gradobicia spowodowały, że mimo entuzjazmu przedsięwzięcie okazało się nierentowne.
W 1860 kolonia żdanowska zbankrutowała. Perec wspomina, że ze wszystkich kolonistów pozostał Isroel Żdanower, trzymał krowy (sprzedawał nabiał) i wynajmował konie (jak lwy).
Przejęci ideą oświeceniowego fizjokratyzmu, sielankową wizją obrazów wiejskiego życia zagospodarowali zapuszczone odłogi. Ciężkie warunki arendy, posuchy i gradobicia spowodowały, że mimo entuzjazmu przedsięwzięcie okazało się nierentowne.
W 1860 kolonia żdanowska zbankrutowała. Perec wspomina, że ze wszystkich kolonistów pozostał Isroel Żdanower, trzymał krowy (sprzedawał nabiał) i wynajmował konie (jak lwy).
