Ur. w Chreptiowie, po ukończeniu gimnazjum wstąpił w 1900 do ros. wojska, ukończył ros. szkołę oficerską, służył m.in. w Persji i na Kaukazie, w ciągu kilkunastu lat awansując do rangi kapitana. Po rewolucji lutowej znalazł się w polskim korpusie Dowbora-Muśnickiego, w którym dowodził pułkiem. Od 1918 w Wojsku Polskim, pocz. w 23 p.p. Walczył w 1920, w 1920-26 był dowódcą 9 p.p., który to pułk przyprowadził do Zamościa. W 1922 w Zamościu dostał od Marszałka srebrną papierośnicę z jego wygrawerowanymi inicjałami. Nie krył swego krytycyzmu wobec Piłsudskiego. Pod przymusem rozkazu gen. dywizji wysłał 13 V 1926 do Warszawy 2 bataliony celem wsparcia marszałka. Po przewrocie przeniesiony do brygady KOP w Baranowiczach, następnie krótko w Ministerstwie Spraw Wojskowych i w 1930 odesłany na emeryturę. Za zasługi dostał poparcelacyjny majątek pod Komarowem ("Irenówek").
W 1939 w Cześnikach uniknął rozstrzelania przez czerwonoarmistów stojąc już pod murem, a  później w Komarowie  - nierozpoznany - wywózki z oficerami do łagrów. W czasie okupacji mieszkał Lublinie i Zamościu (ul. Orlicz-Dreszera 32, gdzie również przeżył ostatnie lata życia), po wojnie przez pewien czas pracował w spółdzielni "Robotnik", pozbawiony emerytury oficerskiej, otrzymywał minimum socjalne. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych, odznaczeniami francuskimi i łotewskimi. Pochowany na zamojskim cmentarzu. Jego syn Tadeusz (1924-2005) skazany w 1947 w procesie WIN-owców na 15 lat.