Od 1918 w WP, uczestniczył w wojnie 1920, od 1936 w 3 p.a.l., od 1938 kwatermistrz i II z-ca dowódcy pułku. Na kilka dni przed wojną na Zamość zostaje dowódcą 2 dyonu 51 p.a.l. Walczy w 39 rez. DP, z którą miał 20 IX odbić Zamość, jednak dowódca frontu omija miasto, a dywizjon Białłego wysyła na pierwszą linię. Osobiście dowodzi ogniem artylerii, 21 IX  pod Cześnikami, ranny odłamkiem granatu, osobiście jeszcze strzela z działa do wroga, zadając wrogowi ciężkie straty. Ginie trafiony z karabinu. Wieczorem pochowany na polu bitwy. Jego grób z pomnikiem znajduje się na cmentarzu przy głównej alei pośród kwater żołnierskich.

 * Jego żona Halina z J. Woynarowską od 1940 prowadziła przy ul. Staszica kawiarenkę, podsłuchiwała Niemców, dzięki czemu mogła ostrzegać przed aresztowaniami, m.in. ks. Zawiszę, później sama restaurację przy ul. Kołłątaja 2.