Znany też m.in. jako Borzęcki i Bodziecki. Pochodził z Mościsk. Ukończył Akademię Krakowską jako bakałarz filozofii (1595). Był pierwszym profesorem prawa kanonicznego w Akademii (1602-1609) oraz wychowawcą i nauczycielem młodego Tomasza Zamoyskiego (język grecki i łacina). Tomasz wyrażał się o nim z najwyższym szacunkiem (Pan bakałarz mnie miłuje i chętnie mnie uczy, a ja go też miłuje, czczę i słucham we wszystkim). Był dobrym pedagogiem. W takiej miłości u nas beł - pisze jeden ze studentów - iż raczy ociec aniżeli preceptor nam odjechał. Wywarł znaczny wpływ na osobowość przyszłego ordynata. Towarzyszył mu w podróżach zagranicznych, podczas których w Rzymie otrzymał stopień doktora teologii, W Zamościu został doktorem prawa. W 1609 nominowany scholastykiem Kapituły, z obowiązkiem nadzorowania spraw Akademii. Wywierał znaczny wpływ na losy uczelni. Szczerze do niej przywiązany, był wyrazicielem dążeń kościoła do wpływu na oświatę i do końca się przeciwstawiał świeckości Akademii, wiodąc spory z gronem profesorów, którym przewodził Adam Burski. Był autorem poematu panegirycznego (1604). W testamencie zapisał Akademii i Kolegiacie księgozbiór i dom.