Ur. w Szczebrzeszynie. Ukończył zamojskie PLSP i Instytut Wychowania Artystycznego UMCS (1979). Rozpoczynał twórczością dwunurtową, uprawiając malarstwo publicystyczne i niefiguratywne o ograniczonej szarej palecie. I-szą wystawę indywid. miał w zamojskim BWA (1978). Nagrodzony na XI Festiwalu Malarstwa Polskiego - jedna z 9 nagród wśród 51 artystów za Tryptyk polski (Szczecin 1982). Był wtedy bliski poszukiwaniom określanym jako nowa figuracja, z obrazami o formach uproszczonych i płaskich, utrzymanych w wąskiej gamie kolorystycznej. Wg F. Piątkowskiego - pejzaże przetworzone, zakłócone monochromatycznymi liniami ostro interweniującymi w świat obrazu. Tworzył wtedy liczne tryptyki, poliptyki.
Stypendysta Ministerstwa Kultury (1984, 1986, 1988) i nowojorskiej Fundacji Pollock-Krasner (1990 - w 5-tym roku istnienia, drugi Polak wśród 300 artystów, w tym kilkunastu z Zach. Europy). Wystawiał też w GSW (1987, 1996). Recenzję tej ostatniej  zatytułowano Borowski wraca do natury (niewolnik czerni i bieli eksplodował najczystszymi kolorami). Pojawiły się cykle Epitafia, następnie z k. lat 80. Opowieści o niczym, bezludne przestrzenie, kompozycyjnie zbliżające go do postmodernistów.
W poł. l. 90. na 7 lat zaprzestał uprawiania malarstwa, powrócił malarstwem abstrakcyjnym, bez narracji, alegorii, podtekstów. Były to m.in.  Układanki - abstrakcyjne kompozycje (2001 w Zwierzyńcu i 2003 zamojskim BWA), Bramy nadziei (30 prac, synagoga 2007), Obrazki eko-Logiczne (BWA 2011). 
Uczestniczył w ponad 100 zbiorowych prezentacjach, w tym International de Arte Valparaiso (1985), a także w głośnej wystawie młodej plastyki "Arsenał 88", prezentował się również w Hiszpanii, Holandii, Niemczech, warszawskich galeriach "Art" (1984) i prestiżowym "Na Zapiecku" (1992). Brał udział w licznych konkursach i wystawach zbiorowych w całym kraju. Do 2007 miał w dorobku ok. 20 wystaw indywidualnych - m.in. Elbląg, Zakopane i największa prezentacja w rzeszowskim BWA (1987, łącznie w ośmiu BWA).
Był pomysłodawcą i prezesem stowarzyszenia "Roztocze" (1986), działał w stowarzyszeniu Ruch Artystyczny "Świat" (w wystawie zbiorowej - Warszawa, Zamość 1988). Członek ZPAP (m.in. wiceprezes Zarządu Okręgu). W 1979-85 uczył w PLSP. Zajmował się też mozaiką artystyczną (m. in. szpital im. Jana Pawła II - cztery, kawiarnia na PR-5). Od 1993 był współwłaścicielem Agencji Reklamowej A-Z. Przez wiele lat mieszkał w Rynku Wielkim.

 * O pierwszej wystawie - 15 obrazów zainspirowanych czarno-białą fotografią prasową. Olejne obrazy utrzymane są w tonacji bieli, czerni i różnych odcieni szarości, odzwierciedlają - jak mówi autor - zwykłe, codzienne, szare życie. (za "Sztandarem Ludu"). 
 * Zwracają uwagę duże płótna Borowskiego. Budujący konsekwentnie od lat świat pustych, odczłowieczonych pejzaży, w których pojawiają się tajemnicze istoty i pojazdy ufo, rezygnuje z dotychczasowej konwencji "kolorowych" szarości na rzecz autentycznego koloru, wprowadzonego delikatnie w monochromatyczne struktury popielu, beżu i błękitu. (L. Lameński, "Gazeta w Lublinie", 1991)
 * Borowski wraca do natury - Po poprzednim cyklu "Epitafia" będącym refleksją nad przemijaniem i śmiercią, "Opowieściami o niczym" powraca  do życia, do natury. Autor przedstawiający rozległe przestrzenie krajobrazu czyni kolor podstawowym elementem konstrukcji swoich prac. Kolorem tworzy nastrój i wnosi do obrazów niepokój. (recenzja wystawy z 1996)
 * W 1987 w holu KMPiK pokazał wystawę będącą swoistym żartem plastycznym, wywiedzionym ze "sztuki zebraniowej" (bazgroły podczas nudnych zebrań) traktatem dla jednostek inteligentnych, jak wykorzystać czas wariacjami na temat kwadratu i jego podziałów.