Czynna w 1880-1947, uruchomiona przez Pawła Jabłońskiego, później wł. Aleksandra i Władysława Jabłońskich (ob. w jej miejscu szkoła nr 4). Wytapiała cegłę - jak reklamowała się - w gatunku najlepszym w piecach Hoffmanowskich, tak też w informatorach nazywana "cegielnią Hoffmanowską". Wyrabiane ręcznie, z pomocą siły koni. Wysyłka cegły odbywała się wagonami. W 1911 zatrudniała 35 osób, w 1913 sezonowo nawet do 80, 1919 - 40. W 1924 prod. 0,8 mln cegieł (20 prac.), 1932 - 1,7 mln (ok. 70). Z jej cegły wzniesiono kościół św. Krzyża - 400 tys. szt. (twarda wyborowa wiśniówka). Obok budynku cegielni o 14 komorach stało 8 drewnianych szop. W 1937 od strony pn. urządzono kolejkę wagonikową do gliny. Po wojnie zdewastowana w 90% przez Sowietów, jeszcze krótko czynna (1944 - 190 tys. cegieł).  Z 4,5 ha najbliższy teren całkowicie został wyeksploatowany, przez lata stał jeszcze komin (20 m), a ostatnim reliktem po zakładzie jest nazwa ulicy.