Najwybitniejsze dzieło naukowe w dziejach Akademii Zamojskiej, wyszło tutaj w 1604 (ok. 500 s.). Ta prawdziwie renesansowa praca należy do największych osiągnięć nauki polskiej tego wieku. nadające zamojskiej filologii aspekt europejski. Uważana jest obok słownika Knapiusza za najznakomitsze dokonanie humanistycznego piśmiennictwa w Polsce XVII w. Burski jako pierwszy w Europie dał źródłowy obraz logiki stoików.  W dziele swoim zawarł własne poglądy logiczno-metodologiczne. Wychodząc od  zapatrywań Cycerona na logikę i dialektykę, starał się wydobyć i przedstawić jako całość stoicką naukę poznawania prawdy od fałszu.
Książka składa się z 7 części: I - geneza rozwoju myśli głównych przedstawicieli dialektyki stoickiej, II - sposoby dochodzenia prawdy naukowej, III - o języku i gramatyce, IV - analiza procesu myślenia, V - sposoby formowania wniosków, VII - zasady dyskusji, VII - omówienie wniosków fałszywych. Wszystko opatrzył rozległym aparatem  erudycyjnym nie ustępującym dzisiejszym opracowaniom. Motta rozdziałów pochodzą z pism Cycerona.

 * Burski zajmował wybitne stanowisko w rozwoju logiki przez wysunięcie na plan pierwszy logiki zdaniowej przed wyrazową, przez głęboką koncepcję samej logiki jako podstawy i korony nauk, stanowiącej sprawdzian wszelkiego poznania przez bardzo mocne zaznaczenie wartości metody indukcyjnej (Henryk Barycz - Odrodzenie w Polsce, t. II, cz. 1, 1956, s. 114)
* O "Dialectica Ciceronis" - jest ona chlubą naszego narodu (F. Jaroński O filozofie, 1813)