Ur. we Lwowie. Był synem złotnika, Niemca z Drezna. Wcześnie zetknął się z Szymonem Szymonowicem, który polecił go Janowi Zamoyskiemu. Jako jego dworzanin Hetmana prowadził w hetmańskiej bibliotece samodzielne studia prawnicze. Ten wybitny polski prawnik w młodości kilkakrotnie znajdował się w konflikcie z prawem, narażając się samemu Zamoyskiemu, który jednak nie zrezygnował z utalentowanego, chociaż niesfornego protegowanego, nawet po wyrządzeniu mu jakichś szkód i ucieczce z więzienia. Wysłał go na swój koszt za granicę. W 1601-1606 studiował prawo w Orleanie, Paryżu, Bourges, Padwie i Rzymie, gdzie uzyskał stopień doktora obojga praw. Po powrocie uczył młodego Tomasza Zamoyskiego, a w 1609 objął katedrę prawa. W 1615 obrany został rektorem i w trakcie pełnienia tego urzędu zmarł. Sprawował też funkcję asesora Trybunału Zamojskiego.
Był autorem dzieł prawniczych: Processus iudicarius... (Zamość 1601) - zwięzłego i praktycznego zarysu polskiego przewodu sądowego, o którego pożyteczności świadczyły kolejne wydania (Poznań 1620, Warszawa 1631, 1636, 1640), Similium iuris... (Paryż 1602) - studium podobieństw prawa polskiego i rzymskiego, oraz Institutionem iuris Regni Poloniae libri IV (Zamość 1613) - 300-stronicowy podręcznik prawa polskiego, pierwszy tego typu w Polsce. Podobno wyjść miała także nie znana dzisiaj praca o obowiązkach urzędów. Pozostawił też szereg skryptów akademickich, m.in. liczące po ok. 300 stron rękopisy dotyczące wykładów o dziełach Cicerona i prawa obowiązującego w Cesarstwie Rzymskim. W swoich pracach sięgał od prawodawstw antycznych po najbardziej aktualne zagadnienia sądownictwa. W świetle zachowanego dorobku naukowego był uczonym o rozległej skali zainteresowań, godzący dogmatykę prawa z postępową myślą humanistyczną. Uważany jest za jednego z wybitniejszych prawników Rzeczpospolitej szlacheckiej.
Należał do czołowych przedstawicieli zamojskiego renesansu. Olbrzymią bibliotekę (1319 tomów) podarował Akademii, a 5 tys. zł zapisał na tzw. "bank pobożny". W serii "Dawni polscy pisarze prawnicy" wyszła biografia - Tomasz Drezner polski romanista XVII wieku K. Bukowskiej (Warszawa 1960).

  * Wg W. Maciejowskiego (Piśmiennictwo od czasów najdawniejszych, 1853) był najznakomitszym profesorem prawa w Akademii Zamojskiej, który w istocie wykładał swój przedmiot wykładał z wielkim zasobem nauki i wszechstronnością. Autor daje mu w XVII wieku odegrywać taką rolę, jaką później w nauce prawa odegrali Montesquieu i Edward Gans co jest w istocie wielką dla Dreznera pochwałą.