Też Szlojme. Ur. w Warszawie w rodzinie rabinicznej, wychowywał go wuj rabin, w wieku 15 lat ożeniony, zamieszkał z teściem w Zamościu. Gdy zmarł, próbował kariery w handlu, m.in. w Odessie, od 1825 we Lwowie Po ukończeniu kursów medycznych we Lwowie (1830), miał jednak tylko dyplom II kategorii (wymagany egzamin uniwersytecki), osiadł w Zamościu. Był popularnym zamojskim lekarzem, z wielkim poświęceniem pracował na stanowisku lekarza ordynującego i chirurga w pol. i żyd. szpitalu, m.in. podczas epidemii cholery latem 1831, przy szpitalu którym założył aptekę. Nie zdając drugiego egzaminu na stanowisko w szpitalu miejskim, w 1846 kupił w Żdanowie 65 morgów, gdzie osiadł, założył kolonię żydowską i pozostał tam do końca życia. Zarządzał kolonią, sam wraz z dziećmi pracując na polu.
Należał do grona miejscowych oświeconych Żydów, pionierem haskali, ceniono jego żywe usposobienie, dowcip (nazywany "wesołym Salomonem"), chociaż sam wyrażał się ze zgorzknieniem o swoim życiu. 
Chociaż był jednym z ważniejszych dziewiętnastowiecznych pisarzy jidysz, pierwszym nowoczesnym twórcą  jidysz na ziemiach polskich, który jednak nigdy nie widział opublikowanych swoich dzieł. Był autorem, sztuki Serkełe w tłum. Sarusia (wyd. Johannesberg 1861, Warszawa 1875, prapremiera 1863 w Żytomierzu). Także twórca epigramatów, fraszek, przypowieści, ballad, satyr (pozostawił 67 bajek i małych powiastek). Przedstawiały - jak podkreślano - w sposób dosadny i komiczny życie zwykłych wschodnioeuropejskich Żydów. Chwalono go za poezję w stylu XVIII-wiecznej literatury niemieckiej. Najsłynniejszy Dos likht (Światło), naśladował Dzwon F. Schillera. Wprowadził do jidysz liczne neologizmy, m.in. terminy teatralne.
W 1843 przedstawił Serkełe i Meszolim (Przypowieści) do druku, ale cenzura była tak radykalna, że zaniechał publikacji. Utwory zebrane ukazały się w Wilnie (1925, później w Kijowie 1935). Miał też talent malarski.
Zm. w Żdanowie, pochowany z wielką manifestacją w Zamościu. Z żoną Gołdą miał 8-ro dzieci. W 1865 z jednym z synów mieszkała na Nowej Osadzie, w tym czasie inny syn Jakub był drukarzem w Petersburgu.

 * Podawane również daty 1800, 1803, wynikały z podawanego różnego wieku w w aktach urodzin synów, a wg aktu zgonu (13 XII 1855), gdzie podano, że zmarł w wieku 60 lat urodził się  w 1795. W aktach urodzeń synów figurował jako chirurg miejski, chirurg w Twierdzy Zamościu, w jego akcie śmierci zapisano - chirurg drugiego rzędu.
 * "Serkełe" – sztuka o hipochondrycznej kobiecie, która próbowała zdominować swój dom i społeczeństwo, używając pieniędzy skradzionych z majątku brata, który - zakłada - że nie żyje. Zawiera oświeceniowy przekaz, z typowymi postaciami i konwencjonalnym zestawem komicznych nieporozumień. I.L. Perec - miałem  oschłą ciotkę, wysoka, blada, chorowita, na niej  doktor Ettinger wzorował postać swojej Serkełe (chciwa manipulantka, która planuje pozbawić swoją krewną majątku).
 * W liście pod koniec życia pisał: Nie mam wielkich wymagań od życia. Życzę tylko sobie odrobiny szczęścia rodzinnego, a ta prosta rzecz nie została mi podarowana przez los. Jestem mężem, ojcem, gospodarzem, rolnikiem, ale mi przeznaczony jest tylko smutek tych wszystkich. Wiązało się to za pewne z rozczarowaniem związanym z karierą literacką.
 * Syn Ignacy Ettinger (1831, Zamość) z upoważnienia Centralnego Komitetu Narodowego zbierał podatki na cele powstania 1863. Po rewizji w jego domu aresztowany za zbieranie pieniędzy i za namawianie innych do brania udziału w powstaniu. Wyrokiem z dnia 8 V 1863 zesłany do Tobolska na 11 lat. Wspomniany przez Pereca syn doktora budował cerkwie, bogacąc się z dnia na dzień. A jednak  - mawiano nie bez zazdrości - jego ręce wciąż  śmierdzą brudem, którym się zajmował.