Na obszarze Zamościa można wyróżnić dwa typy warunków glebowych. Południowa i zachodnia część miasta leży na podmokłych terenach bagiennych, złożonych z pylastych (lessowych) osad, ukształtowanych pod wpływem nadmiernego uwilgotnienia i są to piaski, mady i torfy nadające się pod użytki zielone (łąki). Centralno-wschodnia część miasta leży na dobrych pszennych glebach bielicowych wytworzonych z lessów, do 3 m okrywających szaro-białe górnokredowe opoki margliste. Ten naturalny stan ulega w wyniku procesów urbanizacyjnych stopniowym zatarciom.
Z czasów budowy miasta dowiadujemy się dowiadujemy się przy wzmiance o wałach, że nie kopiąc zbyt głęboko, znajduje się gatunek ziemi, który się łatwo zasypuje. Brano to pod uwagę przy posadowieniu fortyfikacji w ich północno-zachodniej części. Potwierdziło się to w 1926 budowniczy parku zalecał szczególną troskę o alejki - wskutek wyjątkowej natury gleby, mimo wysiłku nie były w zadowalającym stanie.