Dominikanin. Początkowo związany był z wojskiem, od 1806 kapelan, m.in. w Hiszpanii, Francji, w 1812 pod Berezyną trafił do niewoli. Imponował odwagą i olbrzymim wzrostem, odznaczony złotym Krzyżem Virtuti Militari. Był archidiakonem warszawskim. Spodobał się ks. Konstantemu, który mianował go w 1815 naczelnym kapelanem Wojsk Polskich (i pułkowym jednocześnie), łącząc z tą funkcją tytuł infułata zamojskiego (1823-26). W 1820 dawał ślub ks. Konstantemu z księżną łowicką. W 1828 został biskupem podlaskim, a będąc w opozycji, trafił na zesłanie. Po powrocie papież mianował go w 1856 arcybiskupem marcjanopolitańskim. Kawaler Legii Honorowej. Zm. we Lwowie.