Ur. w Wasylkowicach (pow. tarnopolski), w Zamościu zamieszkał w 1922. Absolwent lwowskiej Wyższej Szkoły Technicznej Wydział Sztuk Zdobniczych - malarstwo (1937) i ASP w Krakowie (1956). Żołnierz Września, więzień Majdanka i Flossenburga. Był jednym z organizatorów zamojskiego PLSP, w 1946-50 uczył rzeźby. Zorganizował w bardzo ciężkich warunkach pracownię, a następnie jako artysta rzeźbiarz i pedagog wykazał się bardzo dobrymi wynikami. Miała to poświadczać wystawa uczniów liceum, wykazująca ogrom jego pracy i nieprzeciętnego talentu, tak jako artysty, jak i pedagoga. Współtwórca z Zarembą i modelu Zamościa (1947) i pomnika poległych w parku (1945), także twórca oryginalnego teatrzyku i proj. niekonwencjonalnych kukiełek, prowadził kurs dla dzieci.
W 1950 rozpoczął pracę w Lubelskim PLSP, w 1958-63 jego dyrektorem. Działalność pedagogiczna uprawiał ze szkodą dla własnej twórczości, co udowadniają pozostałe po nim szkice rysunkowe, które można uznać prekursorskie prace konceptualistyczne. Uczestniczył w ogólnopolskiej wystawie sztuki dekoracyjnej w Bydgoszczy (1952) i rzeźbiarskiej w Radomiu (1965) oraz Lublinie (1966). Działał w ZPAP (skarbnik, przewodniczył sekcji rzeźby). Był m.in. autorem granitowych rzeźb zdobiących niektóre budowle lubelskie oraz rzeźb portretowych (Prus, Kraszewski, Czechowicz). Zmarł w Lublinie. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP. Jego brat Eligiusz Baranowski (1918 - ?) grywał w zamojskich zespołach rozrywkowych.