Bezpośrednio po ukończeniu Uniwersytetu Krakowskiego przybył w 1761 do Zamościa, pozostając w Akademii aż do jej zamknięcia, od 1775 wykładał na kolejnych katedrach teologii. Zasłużył wśród współczesnych na miano wybitnego profesora filozofii i teologii (tu otrzymał obydwa stopnie doktorskie). Był dziekanem i kwestorem, a także kanonikiem. Zajmował się porządkowaniem księgozbioru akademickiego. Wydał drukiem szereg mów i panegiryków oraz kilka pism religijno-polemicznych. W Conclusiones... z 1779 był przeciwko Russowi i Wolterowi, którzy porównywali religię katolicką z mahometańską.