Instytucja opiekuńcza powołana przez Niemców 7 XII 1939. Na jej czele stanął adwokat Tomasz Czernicki, skarbnik - Władysław Karpowicz z-ca prokuratora, sekretarz - Mieczysław Dytry asesor sądowy. Niosła pomoc wysiedlonym z ziem wcielonych do Rzeszy oraz uciekinierom ze Wschodu. Obszar działania  obejmował miasto i powiat. Fundusze czerpano ze składek pieniężnych i zbiórek od społeczeństwa (40 tzw. mężów zaufania). Komitet zaopiekował się skierowanymi 11 i 19 XII 1939 do Zamościa transportami wysiedlonych z Wągrowca 800 osób i Włocławka 600 osób i rozlokowanych głównie w Zamościu. W ewidencji PPZ z przełomu 1939/1940 było ok. 2 tys. osób, a 1 III 1940 - 1392 (315 rodzin) uciekinierów z terenów wschodnich. PPZ współpracowała z PCK w Zamościu (lokal, wsparcie, magazyn). PCK oddał do dyspozycji komitetu swoje domy noclegowe dla wysiedleńców, kuchnie polowe, a pracownicy PCK pomagali w rozdawnictwie prowiantu podopiecznych PPZ. Działała do 1 III 1940 - włączona do struktury RGO Rady Opiekuńczej Powiatowej w Zamościu (osobne hasło).