Zbudowany został w 1770-75 z fundacji Jana Jakuba Zamoyskiego pod nr 44. Murowany (21 izb), stanął w miejsce spalonego starego, stojącego od kilkudziesięciu lat drewnianego szpitala (użyto 206 tys. cegieł i 13 tys. dachówek). Miał piece z zielonych kafli i szafiasty kominek, okna w dębowych ramach z szybami w ołów oprawionymi, w największej izbie wisiał duży krucyfiks. Wkrótce budynek zabrali (gwałtem wyrzucając ubogich) Austriacy dla wojska (1784-98). Sklepienia zastąpiono słabymi drewnianymi sufitami, przebudowano wnętrza, liczył 16 izb i 38 okien.
Mieli od 1786 płacić Instytutowi 400 zł, później ten obowiązek na Ordynację, która w 1790 budynek  zajęła ordynacja na szpital dla chorych oficjalistów, służby i włościan (parter dla kobiet, piętro dla mężczyzn), również dla chorych zarażonych brzydkimi chorobami. Był całkowicie zrujnowany (podparty belkami sufit, wygniłe podłogi, dziurawy dach, porozpadany mur. Wyremontowano tylko część obiektu. W VIII 1799 był 2 lekarzy i 14 chorych. Nazywany był szpitalem skarbowym (kierował nim Karol Heiffele - później lekarz warszawski).
Po sprzedaży miasta wrócił tam lazaret (21 izb nieszczupłych), później zamieniony na koszary artylerii, od 1870 powiatowa żandarmeria i po I wojnie świat. do dzisiaj poczta (ul. Kościuszki 9). W 1997-98 przywrócono efektowny późnobarokowy wystrój budynku (dach mansardowy, dachówka, lukarny, obramienia okien, pastelowozielone, dekoracyjne elewacje, proj. J. Radzik, A. Cygnarowski).


 * Od końca XVII w. stał w tym miejscu dwór Czarnowskich, po spaleniu w pocz. następnego wieku, Michał Teofil Czarnowski na Czarnowie skarbnik busieński podarował plac Instytutowi Ubogich, na którym powstał drewniany szpital i zarazem przytułek, który też spłonął.