Ur. w Warszawie, ukończył prawo na uniwersytecie w Odessie (1906). Pracował jako adwokat, sędzia, notariusz w Symferopolu, Łucku, Równem, Włodzimierzu. Wspominał jak więźniowie wdzięczni za obronę w procesach politycznych wypisywali jego nazwisko na ścianach carskich kazamatów w Odessie. W 1940 został sędzią grodzkim w Zamościu, w czasie okupacji zatrudniony w kancelarii notarialnej, a po wojnie był sędzią okręgowym, także wiceprezesem Sądu Okręgowego (1947-48), później sędzią powiatowym, W 1953 po przejściu w stan spoczynku został notariuszem PBN. Po wojnie był wiceprezesem, następnie prezesem Tow. Racjonalnego Polowania. Mieszkał w oficynie pałacu Zamoyskich.
Pierwszą jego żoną była Leokadia (1882-1957), nauczycielka rosyjskiego w zamojskim liceum. Mieszkali w południowej oficynie pałacu. Ich synem był Jerzy Jackiewicz i Aleksander Jackiewicz. W 1961 ożenił się z mieszkającą w Zamościu córką pisarza Ronikiera.