Początkowo dwa osobne podcieniowe domy, wschodni z pocz. XVII w. i zachodni z przełomu XVII/XVIII w., należały do Ormian (Balewicze, Hadziowicze). Po pożarze (1827) odbudowane i połączone w 2 ćw. XIX w., ich właścicielami byli wówczas Żydzi. Jeszcze po wojnie posiadała osobną numerację, wtedy 10 i 10A. W 1948 doszło do zawalenia wschodniej, starszej części domu, w 1955-56  rozebranej i wystawionej na nowo, w 1969-72 restaurowana.
2-kondygnacyjna z lukarnami na poddaszu, z ujednoliconą 6-osiową fasadą z 4-arkadowym podcieniem. Posiada sklepienia kolebkowo-krzyżowe (podcienie, sień, izby w parterze) i kolebkowo lunetowe (sień wsch.), okna i wejście z nadprożami. Wg gazety z 1948 był to starożytny dom, ongiś pałac obszarników polskich, a zamieszkał w niej kolejarz, który z antycznej rezydencji wycinał na opał wszelkie drewniane elementy aż się zawaliła...