Ur. w Zamościu, studiując na Uniwersytecie Warszawskim zostawał kolejno pomocnikiem aptekarskim (1872), prowizorem (1875) i magistrem farmacji (1881, rozprawa wyd. drukiem, 59 s.). Wrócił do Zamościa i do 1900 prowadził skład apteczny, a po śmierci ojca Karola (osobne hasło) objął również aptekę. W 1899 otworzył przy niej laboratorium miejskie.
Aktywnie uczestniczył w działalności społeczno-zawodowej, był delegatem Warszawskiego Towarzystwa Farmaceutycznego na gub. lubelską, reprezentował kraj na zjazdach za granicą. Przemawiał w imieniu polskiej delegacji na IX-tym Kongresie Farmaceutów w Paryżu (1900), był jednym z trzech delegatów WTF na zjazd w Petersburgu (1907), na Kongresie w Brukseli został czł. rzeczywistym Międzynarodowego Kongresu Farmaceutów i wybrany do komisji organizacyjnej Międzynarod. Federacji Farmaceutów (1910), a po jej utworzeniu w 1912 - do wojny uczestniczył w jej pracach. Na kongresie w tym roku uhonorowany dyplomem za zasługi dla MKF. Był też czł. Rzeczywistym W-wskiego Towarzystwa Higienicznego i etatowym czł. Rady Aptekarskiej Królestwa Pol. (1917), czł. rzeczywistym Kasy im. Mianowskiego.
Wygłaszał referaty na zjazdach lekarzy i przyrodników polskich w Krakowie w 1891 o potrzebie podręcznika do badania materiałów aptecznych (podręcznik do dochodzenia dobroci leków pojedynczych i złożonych - miał być ogłoszony drukiem), w 1911 w sprawach świadectw i praktyk aptecznych oraz na zjeździe Aptekarzy w Łodzi, występując z wnioskiem o tworzenie spółdzielczych hurtowni zaopatrujących apteki (1912). Brał udział w wystawach higienicznych w Lublinie i Warszawie, w wystawie kucharskiej (w 1902 wielki złoty medal). Współpracował wiele lat z "Wiadomościami Farmaceutycznymi" (w 1901 nr 10 Rozbiór chemiczny wód miasta Zamościa), pisał też do "Zdrowia" i innych specjalistycznych czasopism.
Równie czynnie uczestniczył w życiu miasta, przez wiele lat prezesując II ZTP-O (był jego współzałożycielem i inicjatorem budowy Domu Centralnego), nazywanemu "kasą Kłossowskiego", Straży Pożarnej, Dozorowi Szkolnemu, przewodniczył tymczasowemu zarządowi PTK (czł. korespondent PTK w Warszawie). Działał też w PMS (w zarządzie koła), Towarzystwie Wzajemnego Kredytu, Tow. Muzyczno-Dramatycznym, Stow. Spożywców. Był czł. komitetu sanitarnego do walki z cholerą (1905), z-cą przewodniczącego Rady Szkolnej (od 1916), skarbnikiem wydziału do spraw utworzonego internatu Seminarium, opiekunem zakładu dla starców i kalek,  zarządach powiatowej komisji do podatku mieszkaniowego, ławnikiem Sądu Pokoju, później Sądu Okręgowego. Należał do Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.
Cieszył się wielkim autorytetem i poszanowaniem wśród mieszkańców Zamościa. Przypadał mu zaszczyt występowania imieniem miasta podczas ważnych uroczystości patriotycznych, jak głośna wizytacja biskupia (podczas obiadu imieniem obywateli miasta zamiast toastu, skreślił dzieje Zamościa i wręczył okolicznościowy album) i złożenie wieńców na grobie założyciela miasta w 1905. Reprezentował Zamość w wyborach do władz gubernialnych (1907). Był też w ścisłym gronie przedstawicieli miasta u progu niepodległości w 1918. Od 1916 był radnym miejskim.
Prekursor współczesnego regionalizmu zamojskiego (autor O pamiątki Zamościa w "Kronice Powiatu Zamojskiego"), zbieraczem zamoscianów, w Archiwum zachowały się jego notatki do dziejów miasta. Chętnie oprowadzał po mieście, wygłaszał odczyty o jego historii, wydał broszurkę Zamość - twierdza (Zamość 1918). Był wg słynnego regionalisty M. Pieszki człowiekiem, który nawrócił go na zamojską wiarę.
Zmarł 8 XI, spoczywa w grobowcu na zamojskim cmentarzu, wspólnie z ojcem i żoną Reginą (osobne hasło). Mężem jego córki Stefanii był Ludwik Szperl (osobne hasło), mężem Marii - Józef Szelchauz (osobne hasło) a po trzeciej, Wandzie jego wnukiem był Jerzy Minczewski (osobne hasło) - tak jak Szperl znakomity chemik (obaj figurują w polskich wydaniach encyklopedii).


 * Na wystawach higienicznych w 1896 w Warszawie wystawił własnego pomysłu model stołu do receptury oraz soki owocowe fermentowane pasteryzowane, za eksponaty pochwała organizatorów, w 1901 w Lublinie list pochwalny za organizację i działalność laboratorium miejskiego, w 1908 w Lublinie dyplom za okazy zafałszowanych produktów spożywczych, natomiast na wystawie kucharskiej w 1902 w Warszawie wielki złoty medal za działalność laboratorium i mały srebrny medal za syropy owocowe.