Był legionistą, uczestnikiem wojny 1920 i 1939, porucznik d-ca komp. w 12 p.p., od 1919 kapitan, w 56 p.p., 7 p.p., od 1923 oficer sztabu zamojskiej 3 DP. Uprawiał rzeźbę o tematyce legionowej i wojskowej, podczas służby w Krakowie uczestniczył w wystawach "Legiony Polskie", pierwszej w 1916 z Zurichu, także w Wiedniu, Krakowie, Lwowie, Warszawie. Prezentował też przepiękne rzeźby o wysokim artyzmie na wystawie sztuki w Zamościu (1924). Wykonał tu płaskorzeźbioną tablicę z popiersiem W. Łukasińskiego (brąz, odlew w Krakowie, wmurowana w 1927 w elewacji "Celi Łukasińskiego", 80 kg, zachowana do dzisiaj), rzeźbę kanonierów przy armacie na pomniku poległych (koszary, 1928, nie zachowana) i okolicznościowy plakat. Na aukcji w 2015 pojawiła się rzeźba Żołnierz KOP (1934). Publikował w "Przeglądzie Piechoty" (o urządzaniu strzelnic, 1930). W 1913 nabył okazjonalnie XVI w. obraz Madonny z warsztatu Rafaela, który w 1973 darował Zamkowi Królewskiemu w Warszawie (wobec niedopełnienia formalności wycofał darowiznę).
W 1927 awansował na majora (wygrał strzelanie z konusów na odległość 20 m o tarczy 30 cm, zrzekł się floweru na "Strzelca"), po 7 latach odszedł do 38 p.p. w Przemyślu, przed wojną inspektor KOP. Po wojnie zamieszkał w Katowicach, potem w Krakowie. Kawaler Virtuti Militari kl. V i 4-krotnie Krzyża Walecznych. Spoczywa na cmentarzu w Krakowie. Żona Antonina (1896-1970) była żołnierzem Wojskowej Służby Kobiet.

 * Z recenzji wystawy w Zurichu - Stanisław Kozubek w drobnych bronzach utrwalił z pełną uznania pewnością techniki kilka epizodów z pola walki w osobnych postaciach o ruchu tryskającym życiem, są to chwile ataku, walki kolbą karabinową, chwila uderzenia pocisku, chwila pierwszego opatrunku, wszystko ujęte plastycznie z bardzo znaczną pewnością techniki. (1916)
 * Jedyny uczestnik z Zamościa wystawy Towarzystwa Zachęty Sztuk  Pięknych w 1927 - trzy rzeźby gipsowe - Żołnierze w szturmie (2) i Powstaniec górnośląski.