Największe przedsiębiorstwo budowlane na Zamojszczyźnie. Powstało w 1992, lecz jest kontynuacją utworzonej wiosną 1950 firmy Budowlane Przedsiębiorstwo Powiatowe - popularnego "Bepu" (biuro - Rynek Wielki 1, baza - arsenał i bastion). Zatrudniano wtedy 83 osoby (1 technik i 2 wysłużone samochody), w 1953 - 151. W 1951 przymusowo do BPP włączono m.in. firmy Bolesława Cyca i Stanisława Wąsika. Z pocz. 1956 BPP przekształca się w Zarząd Budowlany Wojewódzkiego Zjednoczenia Budownictwa Wiejskiego i przenosi się do dzielnicy przemysłowej. Od 1 II 1957 do 1962 jest to Przedsiębiorstwo Budownictwa Terenowego (podległe WZPBT).  W 1963  funkcjonowało jako Powiatowe Przedsiębiorstwo Budownictwa Terenowego, a od 1 I 1964 Zamojskie Przedsiębiorstwo Budowlane i od 1 I 1978 Kombinat Budowlany (zakład budowlano-montażowy, wytwórnia elementów budowlanych i nowy - zakład instalacji).
Do 1960 wybud. 183 obiekty, głównie dla rolnictwa, w terenie, w mieście m.in. lecznicę weterynaryjną i ponad 300 mieszkań, później w 1960-69 - 520 obiektów, m/in. 1613 mieszkań. W l. 60. zaczęło przeważać budownictwo mieszkaniowe. W ciągu 30 lat wybudowano 953 obiekty i 7711 mieszkań. W  ciągu 40 lat wybudowało ponad 12 tys. mieszkań (Al. LWP, Planty, Orzeszkowa, Kamienna i nowatorskie osiedle PR-5), 1985-89 - 2033 mieszkania o pow. 121,2 tys. m2. W tym okresie zbudowano także 48 szkół, 17 przedszkoli i żłobków, 9 przychodni, 17 pawilonów handlowych, 40 magazyny, 44 bazy zakładowe itp. Z większych obiektów powstała m.in. przychodnia przy ul. Kilińskiego i PZMot.
Dzięki firmie powstały oprócz Starego Miasta prawie wszystkie budynki w mieście. Od 1965 w osiedla mieszkaniowe powstawały metodą wielkoblokową (prefabrykaty z Puław, Lublina i Lubartowa), do końca l. 80-tych 80% wszystkich prac stanowiła wielkopłytowa mieszkaniówka. Przedsiębiorstwo posiadało jedyny na Zamojszczyźnie 30-tonowy dźwig. 1 VII 1988 wyłączono z KB Zakład Elementów Budowlanych. W 1964 zatrudniało 708 osób, 1969 - 749 (10 z wyższym), 1975 - 1130, 1979 - 1040 (na przełomie l. 70 i 80. nawet 1260), 1986 - 976, 1990 - ok. 850 osób, 1995 - 658 (w tym 98 inżynieryjno-technicznych i 508 robotników).
W 1992 przekształcony w Przedsiębiorstwo Budownictwa Ogólnego (ul. Namysłowskiego 2). Po prywatyzacji, w 1995 weszło do XII NFI Piast, a w 1998 60% akcji wykupiła kielecka spółka FIA Piasecki, która później rozsprzedawała udziały innym spółkom.  Przeżywające problemy finansowe PBO w 2001 sprzedało jednej ze spółek akcje warte 1,7 mln zł, za które nie otrzymało zapłaty (spółka wkrótce zniknęła, powstała prawdopodobnie by wyprowadzić pieniądze). 19 IV 2002 ogłoszono upadłość.
PBO SA budowało ostatnio banki, centra handlowe, obiekty sportowe, również poza terenem Zamojszczyzny, m.in. w Warszawie, w ostatnich latach największą inwestycją było przejście w Zosinie. Zatrudniało w 2000 - ok. 300 osób, 2002 - 120. Z najdłuższym stażem sięgającym początku istnienia przedsiębiorstwa byli m.in. Edward Wójcik maszynista koparki, Mieczysław Leńczuk operator, Eugeniusz Zgnilec kierownik budowy, Adam Turzyniecki kier. robót elektrycznych, Jan Machajski, Edward Pleskaczyński.
Dyrektorzy, od 1995 prezesi: 1950-51 Eugeniusz Majka, 1951-53 Ignacy Kowalski, 1953-56 Bolesław Ostrowski, 1958-73 Mieczysław Skórzyński, 1973-76 Mieczysław Duszejko, 1976-86 Edward Gańczak, 1986-99 Tadeusz Ignatowicz, 1999-2001 Edward Typiak, 2001-2002 Wiesław Kołodziej.


!!! "Budujemy nowy dom..." - Za IV kw. 1952 r. brygada ciesielska Michała Gomóły z wykonaniem 186% planu zajęła I m. wśród wszystkich brygad w Polsce, dobrze wypadła też młodzieżowa murarska brygada Katarzyny Tymczakowej - 132%
!!! W 1953 najlepszy murarze BPP osiągnęli Ziemiński 242% normy, Magdziak 242%, Budzyński 236%.
 * 1969 - 10 jednostek sprzętu ciężkiego i 26 taboru samochodowego, przy końcu l. 80. KB posiadał 80 jednostek kołowych, w tym 12 żurawi wieżowych, 10 samojezdnych, pompę Stellera do betonu lanego na wysokość, dźwig jezdny do 40 t (od 1989).