Po odzyskaniu Niepodległości, z rozwojem przestrzennym miasta zwrócono się ku terenom powojskowym, za torami kolejowymi, uściślonymi później przebiegiem „starej drogi” (ul. Żdanowska), od wschodu również historyczną drogą wyjazdową z miasta (ul. Lipska) i od południa rz. Łabuńką. Na tym obszarze przy wytyczonych na przełomie l. 20 i 30 ulicach Sienkiewicza, Haukego, Radzieckiej, Wiśniowej oraz poprzecznej Słowackiego i Koźmiana rozparcelowano ponad 60 działek mieszkalnych. Ich wielkość w naturalny sposób ukształtowały ich zabudowę, nie taką jednolitą osiedlową. W niewielkim stopniu tylko stanęły domy murowane, a często z mieszkalnymi poddaszami i gankami (mansardami) o wyróżniającej się niekiedy architekturze.
Wraz z przyległą zabudową ul. Krysińskiego, Chopina, Podwala, z powojenną ul. Promienną jest wyróżniającą się miejską jednostką terenową, bez odniesienia jednak w podziale administracyjnym miasta. Przy wymienionych ulicach w 1936 mieszkało ok. 1400 osób, ok. 1/4 stanowiły rodziny urzędnicze. Do wyodrębnienia jako dzielnica predysponuje ją geneza osadnicza-własnościowa i zatarty już dawny status socjalny mieszkańców, znajdujący widoczne nadal odzwierciedlenie w jej zabudowie. W 2021 wycięto w tej części miasta ok. 100 drzew, nasadzając dwukrotnie więcej, m.in. klonów, grabów, głogów.

 * Z. Wiktorowicz - W czasie niwelacji gruntów natrafiono na cmentarzysko. Chodziliśmy oglądać czaszki i resztki kości. Kompetentni stwierdzili, że są to pozostałości czasów najazdu szwedzkiego.