Rozpoczął działalność w VI 1940 przejmując Komitet Polskiej Pomocy Zimowej w Zamościu (osobne hasło) jako Rada Opiekuńcza Powiatowa RGO, w składzie: 1) Teresa Śliwowska - prezes PCK, 2) Zygmunt Kiełczewski - właściciel Jarosławca, 3) ks. Franciszek Zawisza, 4) Józef Malesza - sędzia hipoteczny z Tomaszowa, 5) Karol Denkiewicz - wójt gminy Stary Zamość, Julian Tyczkowski - kierownik opieki społecznej, 7) Mendel Garfinkel - adwokat, przedstawiciel ludności żydowskiej. Do ROP Zamość weszli również: Józef Rodak - dyrektor CKS, Tadeusz Gaudnik - kupiec, Roman Perfecki - adwokat, przedstawiciel ludności ukraińskiej.
Pod nazwą Polski Komitet Opiekuńczy RGO w Zamościu od VIII 1941. Na jej czł. mianowano Kamilę Kopcińską, Zygmunta Kiełczewskiego z Jarosławca (przewodniczący), Tomasza Czernickiego, Stanisław Radkowskiego i Stanisława Kuleszę. Obejmowała działalnością także powiat tomaszowski. Biuro mieściło się najpierw przy ul. Szczebrzeskiej 1, od 1942 w Rynku Wielkim 14. Kierował nim Władysław Karpowicz, od 1941 Stefan Kosiorkiewicz. W 1942 przewodniczącym został M. Czapliński (z-ca S. Mateja). W III 1941 miał pod opieką 6600 dorosłych i ok. 4300 dzieci, po wysiedleniach w IV 1943 - 5,4 i 4,8 tys., XII 1943 - 8,4 i 5,6. Zajmowano się dożywianiem, organizowaniem noclegów, udzielaniem pomocy materialnej i finansowej, kwestowaniem, w Zamościu także utworzono ogródki działkowe. Powstały trzy Tanie Kuchnie (m.in. ul. Kościuszki, ul. Listopadowa), subwencjonowano sierociniec i przedszkole Franciszkanek, sierociniec i dom starców Józefitek oraz schroniska dla 5 kobiet i niemowląt, wysyłano pomoc do obozów koncentracyjnych. Z pomocy korzystali również nielegalnie rodziny partyzantów.