Przy ul. Kołłątaja i Ormiańskiej, różni się od pozostałych. Dwie działki w zach. części przeznaczono pod ratusz, który potem dodatkowo jeszcze rozbudowano kosztem przyległej od zach. parceli. Na pozostałych stały domy, lecz poza jedną, dalsze (w głąb ul. Kołłątaja) nie mają dziś podcieni. Wraz z rozbudową ratusza, wydzielono jeszcze uliczkę Ratuszową (uszczuplając znacznie sąsiednią działkę)
W miejsce wcześniejszych skromnych domów wzniesiono nowe kamienice: wąską, z tylko jedną izbą przednią oraz szerszą, z normalnym już układem pomieszczeń. Obie kamienice poprzedziło wspólne 5-arkadowe podcienie. Należały do kupców, zachodnia do Weirów, wschodnia do Szkotów Dewisonów. Po nich, na przełomie XVII/XVIII w. właścicielem obu był Reinhold Brusz (Briss, Bruce), kupiec, wójt i rajca zamojski. W 2 poł. XIX w. ponownie znalazły się w jednych rękach. Zlikwidowano wtedy attyki, nadbudowano kamienice i ujednolicono ich fasady. Powstała więc jedna kamienica (ul. Kołłątaja 2), w której przed ostatnią wojną znajdował się prowadzony przez Żydów dom noclegowy. W jej podcieniu zachował się stary kamienny portal, a na sklepieniu sieni sztukatorskie listwy z dzwonkowym motywem.
Po wsch. stronie ratusza zaczyna się najbogatszy fragment zabudowy rynkowej złożony z 5 tzw. kamienic ormiańskich. Są to - licząc od ratusza - kamienice: nr 30 - Wilczkowska (osobne hasło), nr 28 - Rudomiczowska (osobne hasło), nr 26 - Bartoszewiczowska (osobne hasło), nr 24 - Pod Małżeństwem (osobne hasło) i nr 22 - Pod Madonną (osobne hasło)
.Ostatnie cztery kamienice kryją się już w przyrynkowej uliczce. Pochodzą w zasadzie z XVII w., i nie wyróżniają się czymś szczególnym. Spotykamy tu stare obramienia okienne, portale, gzymsy, stolarkę, sklepienia kolebkowo-krzyżowe, jak w każdej innej rynkowej kamienicy. Ale jest również na sosrębie rzadziej spotykana stara rymowana inskrypcja Domowi temu y mieszkańcom jego błogosław Panie z opatrzenia Twego z inicjałami ZF RZ i data 1708 (nr 20). Wszystkie przez ok. stu pierwszych lat należały do Ormian. Dwie (nr 20 i 18) w poł. XVIII w. były własnością Topałów, później już osobno do Dylęgiewiczów i Ariewowiczów. Ostatnie dwie (nr 16 i 14) są dzisiaj właściwie jedną kamienicą. Pierwsza należała przez pierwsze 80 lat do Zachariaszów i zachowała z tamtych czasów portal z kartuszem o nie czytelnej już treści.