Ur. w Górach, pow. pińczowski. Ukończył prawo i filozofię na UJ a także Szkołę Nauk Politycznych, do 1927 służył w wojsku (kpt rez.), pracował w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (do 1930). Przed przybyciem do Zamościa był wicewojewodą lwowskim i nowogródzkim. Został piętnastym starostą zamojskim (1937-39), jako człowiek dość młody. Docenił walory artystyczne Zamościa, doprowadzając mimo oporu właścicieli kamienic, do pierwszej renowacji zamojskiego Rynku. Inicjator elitarnej, opiniodawczej w sprawach kultury "siódemki", jego zasługą było  również stworzenie atmosfery w której ukazała się nowa "Teka Zamojska". Zorganizował m.in. budowę domów dla bezrobotnych, kursy zawodowe.
Był osobą wybitnie inteligentną, o głębokich i rozległych humanistycznych zainteresowaniach, wysokiej etyce zawodowej, a jednocześnie charakteryzujący się pewną wyniosłością, tak w kontaktach z ludźmi, jak i w zachowaniu, sposobie bycia. Zrażał ludzi utrwalanymi z czasem cechami wysokiego dygnitarza. Dość wysoki, z wysoko podniesioną głową, trwałe zesztywnienie kręgosłupa wyniesione z wojska czyniło jego chód dość charakterystycznym, zawsze starannie ubrany, jako jedyny w Zamościu nosił cylinder. W Szopce Zamojskiej z 1938 wystąpił jako Kasztelan.
W 1939 zgodnie z rozkazem władz nie upuścił kraju, 13 IX o 16.45 ewakuował się ze starostwem za Bug, 13 X wrócił do Zamościa na krótko znalazł się w Zamościu. 6 XI aresztowany na 8 dni w Zamościu (więzienie cela 23). Później więziony ponad rok na Zamku (sadzony przez niem. sąd polowy, zwolniony jako zakładnik). W 1940 wyjechał z żoną do Krakowa. Po wojnie zamierzał udać się na ziemie zachodnie. Aresztowany przez UB w 1949, zmarł w więzieniu na Mokotowie.
Na gmachu banku (ul. Partyzantów 10), gdzie mieszkał znajduje się od 14 IV 1981 tablica pamiątkowa. Pozostawił wspomnienia z pierwszych miesięcy wojny (wyd. przez Z. Klukowskiego, t. II i III, 1946, przedruk Z pamiętnika starosty w "Tygodniku Zamojskim" 1987). Jego żoną była Zofia Serafin-Sochańska (osobne hasło).