Ur. w Zamościu, uczęszczał do "Mickiewiczówki". W czasie wojny walczył w BCh i AK, miał być wzorem odwagi i dyscypliny, a po wojnie - wg Jerzego Matuszewskiego - wykonał w Zamościu wyrok Podziemia na F. Kazaneckim. Kształcił się w Lublinie, Łodzi (PWST, reżyseria) i Leningradzie (stypendium). Reżyserował m.in. w teatrach Łodzi, Poznania i Wrocławia. Był dyrektorem Teatru Polskiego w Poznaniu (1956-58) i Teatru Powszechnego w Łodzi (1959-72), a także dziekanem kilku wydziałów łódżkiej PWSFiT. Faworyzowany przez władze, odszedł w 1972 w atmosferze skandalu. Reżyserował widowiska plenerowe. W 1961-72 zagrał epizodyczne role w 27 filmach fabularnych. 14 III 1966 wystąpił w Zamościu z łódzkim Teatrem Powszechnym i reżyserowaną przez siebie japońską sztuką.
Jego żoną była Ewa Zdzieszyńska, aktorka (ponad 60 ról filmowych i telewizyjnych). Po aferze z filmami pornograficznymi w więzieniu prawdopodobnie powieszony, ojcu nie pokazano ciała.