Ur. w Zamościu. Kończył szkołę handlową w Lublinie, studiował na Politechnice Warszawskiej (architektura) i krakowskiej ASP (u Weissa i Kowarskiego). Był ochotnikiem w 1920. Podróżował po Francji i Włoszech. Związał się z grupami formistów (wystawa 1921), Jednoróg i kapistów. Zajmował wysokie funkcje w Zw. Polskich Artystów Plastyków (prezes) i Instytucie Polskiej Sztuki. Przed wojną wykładał na SGGW (archit. krajobrazu), po wojnie był komisarzem polskiej ekspozycji na wystawie UNESCO w Paryżu. W 1955 został profesorem zwyczajnym, był rektorem warszawskiej ASP (1954-57). Jego dziełem są freski i polichromie w klasztorze jasnogórskim, na kamienicach Rynku w Warszawie, w kasynie w Juan les Pins (Francja), w Poznaniu, Zakopanem. Tworzył cykle pejzaży, m. in. z Zamościa, a także z Włoch. Otrzymał I nagrodę na Salonie Zimowym w 1937, tego roku też w wystawie okręgu lubelskiego. Miał wystawy indywidualne, m.in. w Nicei (1932) i pośmiertną w Zachęcie (1969).