Ur. w Bednarzówce, pow. włodawski. Uczył się w Warszawie, lecz po relegowaniu za wystąpienia antycarskie, maturę zdał w Kaliszu (1889). Dyplom uzyskał w 1904 na Uniwersytecie Warszawskim, później pracował w Warszawie (m.in. szpital ewangelicki i dziecięcy), na Kijowszczyźnie, gdzie kierował szpitalem w Brodeckim, a w czasie wojny szpitalem Czerwonego Krzyża. W Zamościu od 1919, najpierw ordynator w szpitalu wojskowym, w 1920 na froncie, w 1921-35 był lekarzem powiatowym, a także szkolnym, w 1929 został czł. Rady Izby Lekarskiej w Lublinie. Później wyjechał do Włodawy, następnie Brześcia. W 1939 zmobilizowany, uciekł z sowieckiej niewoli i wrócił do Zamościa. Pracował w ubezpieczalni, zajmował się inwalidami, kierowanymi na roboty przymusowe, pomagał ludziom oszukując zwierzchników. Po wojnie zatrudniony był w przychodni przeciwgruźliczej jako rentgenolog i ftyzjatra, także lekarz szkolny. Pracował do ostatnich lat życia.
Był lekarzem z powołania o rozległej praktyce, miał wspaniały gabinet, z aparatem rentgenologicznym i kwarcowym. Był czł. rady Lubelskiej Izby Lekarskiej, a od 1923 czł. Lubelskiego Tow. Naukowego. Zamieszczał liczne artykuły publicystyczne, zabierał głos podczas okolicznościowych imprez, nie szczędził środków na cele dobroczynne. Pozostawił nieopublikowane wojenne dzieje ubezpieczalni. Odnosił sukcesy w strzelectwie. Mieszkał przy Lwowskiej 13, ul. Kościuszki 5, później przy ul. Sienkiewicza. W opinii Z. Klukowskiego - Był to lekarz z powołania, dobry internista śledzący postępy w medycynie, mocno wrażliwy na punkcie etyki lekarskiej, równocześnie odznaczał się impulsywnością, brakiem opanowania, zwłaszcza z niektórymi kolegami bywał dość przykry i nieraz miewał przykre zatargi. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP (1957). Od 2012 jest patronem zamojskiej ulicy. Miał syna Włodzimierza (osobne hasło). Zm. 19 VII, spoczywa na zamojskim cmentarzu.

 * 18 III 1933 wydał Bolesławowi Leśmianowi zaświadczenie o złym stanie zdrowia.