Najstarsze zachowane rysunki  Władysława Żurawskiego pochodzą z czasów krakowskich studiów. Zachowały się szkice z 1908, głównie ze spacerów po Plantach, podpatrywanych scenek utrzymanych w findesieclowych klimatach oraz akty kobiet z 1910. Najwięcej szkiców, ołówkowych, pochodzi z okresu mieleckiego i zamojskiego. Po wojnie tworzył m.in. rysunkowe cykle piórkiem ilustracji do klasyki literackiej (Pan Tadeusz, Balladyna, Sielanki, Chłopi), okazyjne scenki rodzajowe, portrety, szkice do obrazów akwarelowych.