Wykładał od 1739, później na katedrach prawa, uczył też francuskiego. 6-krotnie pełnił urząd rektora (1758-68), był też w Akademii dziekanem, kwestorem, prokanclerzem. Stawał w obronie praw Akademii nawet na Sejmie (1764), będąc najgorętszym rzecznikiem pokonania konkurujących z nią jezuitów lwowskich, autorem wielu pism i druków w tej sprawie. Czynny był niezwykle również na dwu kapitułach, następnie i dwu diecezjach. Karierę kościelną rozpoczął od probostw, później był kanonikiem i kustoszem zamojskim, następnie archidiakonem katedry chełmskiej, wikariuszem diecezjalnym i za razem oficjałem chełmskim w Zamościu, a następnie generalnym dla całej części diecezji, która znalazła się w zaborze austriackim. Potem jako oficjałem dla tej części diecezji wyręczali się nim także biskupi przemyscy. Autor panegiryków (styl chropawy). 17 VII 1775 został biskupem sufraganem chełmskim. Zm. w Krasnymstawie, do ostatnich chwil pracowity, zachowujący przytomność umysłu.